การเรียนรู้ศิลปะการวิ่งมาราธอนเป็นกิจกรรมที่ตามหามาทั้งชีวิต แต่ดูเหมือนว่า Molly Seidel จะต้องใช้เวลาราวๆ สองชั่วโมงครึ่งในเช้าวันหนึ่งที่มีลมแรงในแอตแลนตาเมื่อสองสามปีก่อน

นั่นคือระหว่างการแข่งขันโอลิมปิกของสหรัฐฯเมื่อไซเดลซึ่งแข่งขันในการวิ่งมาราธอนครั้งแรกของเธอ ทำให้สนามต้องตะลึงในอันดับที่สองและผ่านเข้ารอบสำหรับทีมสหรัฐฯ

ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วสู่ปี 2022 และการวิ่งมาราธอนสามครั้งต่อมา Seidel วัย 27 ปีสามารถเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ชนะเลิศการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกและเป็นผู้หญิงอเมริกันที่เร็วที่สุดเท่าที่เคยมีมาใน New York City Marathon

การได้เข้าสู่เส้นสตาร์ทของการวิ่งมาราธอนครั้งแรกของเธอในแอตแลนต้าโดยหวังว่าจะติดอันดับ 20 อันดับแรกด้วยความคาดหวังในการแข่งขัน นับประสาการได้เหรียญรางวัลที่โอลิมปิกด้วยความคิดที่ห่างไกล เธอเป็นคนแรกที่ยอมรับการแข่งขัน “ทำลายล้างทั้งหมด” จากความคาดหวังของฉัน”

“ชีวิตมีวิธีตลกที่จะให้สิ่งที่คุณต้องการก่อนที่คุณจะคิดว่าคุณพร้อมสำหรับมัน” Seidel บอกกับ CNN Sport อีกไม่กี่สัปดาห์จากการวิ่งมาราธอนครั้งที่ 5 ในอาชีพการงานของเธอที่บอสตัน ใน เดือนหน้า

ในขณะที่นักวิ่งระยะไกลหลายคนก้าวขึ้นสู่ระยะทางมาราธอน 26.2 ไมล์ในช่วงสิ้นสุดอาชีพการงานของพวกเขา Seidel ค่อนข้างจะกลับใจใหม่เมื่อได้เปลี่ยนจากการแข่งรถในวัย 20 กลางๆ ของเธอ

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่พอใจกับการวิ่งระยะทาง 10,000 เมตรบนลู่ – “ฉันเอาแต่เอาหัวโขกกำแพงกับอันนั้น” เธอกล่าว – และส่วนหนึ่งเป็นเพราะความทะเยอทะยานที่เธอเติบโตขึ้นมา

“ฉันใฝ่ฝันอยากจะวิ่งมาราธอนอยู่เสมอ” ไซเดลกล่าวเสริม

“ฉันคิดว่ามีความเย้ายวนใจและความลึกลับอยู่รอบๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักวิ่งรุ่นเยาว์ที่ชอบทำกิจกรรมทางไกลในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย นั่นเป็นเป้าหมายสูงสุด ทุกคนต้องการวิ่งมาราธอน”

ความสำเร็จของ Seidel ในการทดสอบโอลิมปิกไม่ได้ปราศจากความท้าทาย เนื่องจากการระบาดใหญ่ทำให้โตเกียวเกมส์ล่าช้าไปหนึ่งปี โอกาสเพิ่มเติมในการพิสูจน์ตัวตนของเธอในระยะทางมาราธอนจึงถูกระงับ

“ฉันต่อสู้กับกลุ่มอาการแอบอ้างนี้หลังจากการทดลอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นคนที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะสร้างทีมและคนที่น่าจะถูกวิจารณ์มากที่สุด เช่น เฮ้ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงอยู่ในทีมล่ะ” เธอพูดว่า

“ผมคิดว่าผมมีปัญหากับเรื่องนั้นจริงๆ และผมเองก็ลำบากในการเข้าร่วมการแข่งขัน และรู้สึกว่าตัวเองอยู่ที่นั่นและพยายามพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ทำผิดกับทีมนั้น”

การเลื่อนการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกทำให้ Seidel มีโอกาสได้แข่งขันในการวิ่งมาราธอนครั้งที่สอง ซึ่งเป็นการจบอันดับที่ 6 ในหลักสูตรลอนดอนระดับหัวกะทิที่ดัดแปลงและมีเพียงผู้สูงศักดิ์เท่านั้น ซึ่งเกี่ยวข้องกับ 20 รอบรอบพระราชวัง Buckingham ก่อนที่จะค่อยๆ ให้ความสนใจกับการแข่งขันครั้งนี้

เมื่อการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกมาราธอนมาถึงประมาณ 18 เดือนหลังจากที่เธอผ่านเข้ารอบสำหรับทีม ไซเดลก็ทำเกินความคาดหมายของเธออีกครั้งด้วยการแสดงที่กล้าหาญและกล้าหาญท่ามกลางความร้อนระอุของซัปโปโร

ในขณะที่ผู้นำ Peres Jepchirchir และ Brigid Kosgei แห่งเคนยาถอนตัวออกไปในช่วงปิดการแข่งขัน Seidel พบว่าตัวเองกำลังแย่งชิงเหรียญพร้อมกับ Lonah Chamtai Salpeter ของอิสราเอล

แต่เมื่อเหลืออีกสองไมล์ครึ่ง Salpeter ก็ชนกำแพงและจางหายไปจากการโต้แย้ง

ตอนนี้ Seidel เสียเหรียญไปหนึ่งเหรียญ และเธอก็ห่อหุ้มเหรียญทองแดงไว้อย่างถูกต้องด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความปิติยินดีเมื่อเธอเข้าเส้นชัย ซึ่งเป็นผู้หญิงคนที่สามของสหรัฐฯ ที่เคยได้รับเหรียญรางวัลในการวิ่งมาราธอนโอลิมปิก

“ฉันดิ้นรนด้วยความมั่นใจและต่อสู้กับการสงสัยว่าตัวเองอยู่ในระดับนี้หรือไม่ ไม่ว่าฉันจะเป็นคู่แข่งในเวทีโลกหรือไม่” ไซเดลกล่าว

“เหรียญโอลิมปิกแสดงให้ฉันเห็นว่า: เฮ้ คุณอยู่ที่นี่ และคุณสามารถทำเช่นนี้ได้โดยไม่คำนึงถึงความไม่มั่นคงที่คุณอาจรู้สึก” เธอกล่าวเสริม “คุณยังโดนซ้อมได้ คุณยังมีงานอีกมากที่ต้องทำ แต่คุณก็ทำได้”

การวิ่งในโอลิมปิก – โหดร้ายและสูญเสียพลังงานในตัวเอง – ถูกทำให้หมดไฟมากขึ้นเนื่องจากสถานการณ์รอบ ๆ เกม

“ใช่ เรากำลังก้าวออกมาจากจุดสูงสุดทางอารมณ์เพื่อคว้าเหรียญรางวัล” ไซเดลกล่าว “แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกักขังความเครียดตลอดการแข่งขัน และนำไปสู่การแข่งขันกับโควิด ด้วยการกักกัน สงสัยว่า เกมส์กำลังจะเกิดขึ้น

“ดังนั้นฉันจึงกลับมาและบอกตามตรง ฉันแค่เหนื่อยและหมดอารมณ์และใช้จ่ายไป”

หลังจากกลับไปหาครอบครัวของเธอในวิสคอนซิน – “เป็นการดีท็อกซ์จากความเครียดที่ฉันมีตลอดการแข่งขัน” Seidel กล่าว – เธอเริ่มสะสมร่างกายในการวิ่งมาราธอนครั้งที่สี่ในเดือนพฤศจิกายนนี้นิวยอร์ก

แต่อุปสรรค ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ยังคงปรากฏอยู่ ซี่โครงหัก 2 ซี่ที่เธอได้รับก่อนการแข่งขันยังไม่หายดีเมื่อใกล้ถึงวันแข่งขัน และโค้ชจอน กรีนแนะนำว่าเธอไม่พร้อมที่จะแข่งขัน

“มันเป็นความหายนะอย่างแท้จริงของการสะสม” ไซเดลกล่าว

“มันยากมากจริงๆ ไม่ใช่แค่กับความเครียดทางจิตใจที่เราได้เกิดขึ้นหลังจากเกมเพียงแค่ความรู้สึก ตรงไปตรงมา ไม่มีแรงจูงใจ และเพียงแค่พยายามค้นหาแรงผลักดันนั้นเพื่อกลับมาแข่งที่ดุเดือดอีกครั้งหลังจากการแข่งขันครั้งใหญ่ที่ ฉันได้รับการฝึกอบรมอย่างมีประสิทธิภาพสองปีสำหรับ

“แล้วมันก็เหมือนกับปัญหาหลังจากปัญหาหลังจากปัญหาและอาการบาดเจ็บหลังจากได้รับบาดเจ็บ”

อ่านบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ palarredi.com อัพเดตทุกสัปดาห์